هنر نو (Art Nouveau) نامی است که بعدها به آنچه در پایان قرن نوزدهم به عنوان یک سبک بین المللی هنر ، معماری و طراحی ظاهر شد ، داده شد.
شباهت هایی از نظر زیبایی شناسی ، منشاء و مدت زمان کوتاه – که قبل از شروع جنگ جهانی اول در سال 1914 پایان یافت – توسط گروهی از هنرمندان ، بینندگان و کارآفرینان در سراسر اروپا و در یک زمینه آمریکایی انجام شد.
هنرمندان و معمارانی که به سبک آرت نوو کار می کنند ، خطوط روان الهام گرفته از طبیعت و ذات وحشی و دست نخورده آن را برای ایجاد استعاره ای از آزادی که آرزوی آن را داشتند ، دوست داشتند و معتقد بودند که جامعه باید به دور از مکانیزاسیون مدرن و انتظارات سنتی به دنبال آن باشد.
هیچ جا این جنبه ها به اندازه پاریس مشهود نبود ، جایی که اصطلاح Art Nouveau برای اولین بار در دهه 1880 در مجله بلژیکی L’Art Moderne ظاهر شد.
در دسامبر 1895 ، زیگفرید بینگ ، فروشنده هنری پاریس متولد آلمان ، گالری ای به نام L’Art Nouveau افتتاح کرد و اغلب به دلیل محبوبیت این اصطلاح در سراسر اروپا شناخته می شود.
این سبک دیدنی در زمان نمایشگاه Exposition Universelle در پاریس در سال 1900 با استقبال زیادی روبرو شد ، که منجر به پروژه های مختلف در مقیاس بزرگ ساختمان و تلاش های خلاقانه برای ارتقاء این سبک شد.
همزمان با افتتاح مترو پاریس ، معمار هکتور گیمارد 141 ورودی به ایستگاه های زیرزمینی بر اساس اصول این سبک ساخت.
در بریتانیای کبیر ، هنر نو از هنر و صنایع دستی و حرکات زیبایی شناختی الهام گرفت.وضعیت پیشرفته صنعتی شدن ، فناوری جدیدی را در همه زمینه های زندگی روزمره وارد کرده بود ، از کشاورزی گرفته تا حمل و نقل و تولید که بعدها به عنوان انقلاب صنعتی دوم شناخته شد.
سبک بین المللی یا هنر نو بریتانیایی از دانش و کار مواد طبیعی که توسط طراحان هنر و صنایع دستی الهام گرفته از ویلیام موریس الهام گرفته شده است ، و همچنین سبک منحنی اتخاذ شده توسط هنرمند اوبری بردسلی که در آن کار می کرد.
زیبایی شناسی ، که از طراحی ژاپنی الهام گرفته است و توسط تجارت تجربی به لندن معرفی شد.
در اتریش ، شهر پر جنب و جوش و چند فرهنگی وین به عنوان یک مرکز فکری و فرهنگی در حال رشد و تکامل بود.
واکنش نسبت به سرعت و تأثیر تغییرات نهایی در آنجا هنرمندان را از سبک های سنتی و محافظه کارانه هنر و معماری دور کرد که آنها عمداً به دنبال انتقاد و رد آن بودند.
اولین بار که ارت اتریش به عنوان بخشی از یک سبک بین المللی رشد کرد ، هنر نو در آنجا از زیبایی شناسی فرانسوی ، بریتانیایی و بلژیکی الهام گرفت و بسیاری از الهامات بنیادی را شامل ایده آل های جنبش هنر و صنایع دستی و مفاهیم قوی اجتماعی بود.
در سال 1910 ،این سبک به عنوان یک امر انحطاطی و ناخواسته در گذشته شناخته می شد ، عمدتا به دلیل گران بودن داخلی و خلاقیت های تزئینی که برای رواج این سبک استفاده می شد.
مبلمان ، ظروف شیشه ای و جواهرات که تنها در صورت استفاده از تولید انبوه می توانند به عنوان قیمت های مناسب تولید شوند ، به معنای مغایرت با ایده آل ها و اصول تمرین کنندگان است.
اگون شیله ، دانشجوی وینی از کلیمت ، به اکسپرسیونیسم روی آورد، تزئینات پیچیده و اسراف معماری نیز به زودی مورد تحقیر قرار گرفت زیرا تزئینات به طور کلی به عنوان نماد تفکر یا رفتار منحط طبقه بندی شد.
آدولف لوس معماری وین را به خطوط بسیار صاف تر و محافظه کارانه تر برد ، زیرا رویکرد بسیار کاربردی تری برای طراحی در ایالات متحده آموخته و قدردانی کرده است.
این مقاله توسط آموزشگاه نقاشی ماهورا واقع در غرب تهران از وبسایت https://www.artlex.com/ ترجمه شده است
هنر نو (Art Nouveau) نامی است که بعدها به آنچه در پایان قرن نوزدهم به عنوان یک سبک بین المللی هنر ، معماری و طراحی ظاهر شد ، داده شد.
